پسربچگی فیلمی است که ژانر درام سینما مانند آن را به خود ندیده است و از آن جهت که کاملا واقعیت گرایانه 12 سال زندگی یک پسر را طی 12 سال روایت می کند از منظر روانشناسی تیز قابل تامل است. 12 سال زندگی، 12 سال فیلم برداری و 12 سال رشد جسمی و معنوی که بخشی بدست فیلم ساز رقم خورد و بخشی از طبیعت به عاریه گرفته شد.
پسربچگی توانست مرزهای بین فیلم مستند و فیلم داستانی را به هم نزدیک کند و مدت زمان زیاد فیلم برداری مانعی در یکپارچگی در فیلم نشد.
فیلم از آغاز هیچ نقطه برجسته ای ندارد و تنها روایت خالص زندگی و بزرگ شدن پسربچه ای است که با مشکلات و خوشی های زندگی دست و پنجه نرم می کند. فیلم روایت واقعی از زندگی را تا انتها حفظ می کند اوج رئالیسم را می توان در دیالوگ های نوجوانان در مورد جنس مخالف در میانه فیلم یافت.
شخصیت اصلی داستان در ابتدا با طلاق پدرو مادر مواجه می شود و درادامه ازدواج مادر با استاد دانشگاهی که در نهایت الکلی از آب در می آید را از سر می گذراند. از جذابیت های فیلم می توان به ایجاد مزاحمت جامعه برای پسر اشاره کرد، پسری که سرش بکار خودش است اما جامعه دست از مداخله در کار او بر نمی دارد.
در نهایت باید اعتراف کرد دیدن روند رشد این کودک ابزار همزاد پنداری بیننده را فراهم می آورد.
پسربچگی در سال ۲۰۱۵ در شش رشته از جمله بهترین فیلم نامزد دریافت جایزه اسکار شد اما آن سال ،سال درخشش فیلم بردمن بود که جوایز اصلی را بنام خود ثبت کرد.
[imdb title=”aka”]tt1065073[/imdb]
